Ακολουθεί το κείμενο της ραδιοφωνικής μας συνέντευξης με την Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο και καθηγήτρια Irene Archos, ιδρύτρια της γνωστής ιστοσελίδας Greekamericangirl.com, η οποία μας μίλησε για θέματα που αφορούν την Ελληνική διασπορά και τις απανταχού Ελληνίδες. Αυτή η συνέντευξη μεταδόθηκε την εβδομάδα της 7-13 Μαΐου 2015. Μπορείτε να βρείτε και να κατεβάσετε το podcast της συνέντευξης εδώ.

ΜΝ: Μαζί μας σήμερα στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, για την δεύτερη εβδομάδα του Μαΐου 2015, είναι η Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος και μπλόγκερ Irene Archos. Η Irene έχει δημιουργήσει το πολύ γνωστό μπλόγκ Greek-American Girl, ήταν για πολλά χρόνια δασκάλα στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης, και είναι πλέον καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Nassau Community College της Νέας Υόρκης. Irene, καλωσορίσατε στην εκπομπή μας σήμερα.

ΕΑ: Ευχαριστώ Μιχάλη, είναι μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι σήμερα στην εκπομπή σας.

ΜΝ: Για να ξεκινήσουμε, πείτε μας μερικά λόγια για το μπλόγκ σας, το Greek-American Girl. Πως ξεκίνησε η ιδέα για αυτό το μπλόγκ και τι περιεχόμενο παρουσιάζεται μέσα από αυτό;

ΕΑ: Ξεκίνησε καταρχήν εξαιτίας της βαθιάς ανάγκης που υπήρχε για να εκφραστούν θέματα που αφορούν μία γυναίκα σαν εμένα, μία γυναίκα της Ελληνικής διασποράς που προσπαθεί να διατηρήσει της Ελληνικές ρίζες της ενώ ταυτοχρόνως προσπαθώ να αφομοιωθώ σε ένα ευρύτερο και κυρίαρχο πολιτισμό. Είχα απογοητευτεί από τα παραδοσιακά ομογενειακά μέσα ενημέρωσης, καθώς αντιπροσωπεύουν ένα παλιό τρόπο σκέψης και μία απαρχαιωμένη αντίληψη της δημοσιογραφίας. Aισθανόμουν ότι η δική μου φωνή και οι φωνές άλλων γυναικών δεν ακουγόντουσαν σε αυτά τα μέσα ενημέρωσης, ούτε μας δινόταν η δυνατότητα να εκφραστούμε μέσω αυτών. Εδώ στη Νέα Υόρκη συνυπάρχουν πάρα πολλές εθνικότητες, ένας τεράστιος αριθμός μεταναστών από όλες τις χώρες, και παρακολουθώντας τις άλλες εθνικότητες, παρατήρησα σαν γυναίκα ότι όλες είχαν κάποιο έντυπο ή κάποιο μέσο που αφορούσε τα θέματα τους, είτε μιλάμε για τις γυναίκες με καταγωγή από την Λατινική Αμερική ή την Ασία ή αλλού. Οι Ελληνίδες όμως δεν είχαν κάτι αντίστοιχο που να είναι δικό τους. Είμαι συγγραφέας, διδάσκω Αγγλική φιλολογία για πολλά χρόνια, και κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και είπα “ας το κάνω εγώ, ας ξεκινήσω μία ιστοσελίδα που θα παρουσιάζει τη φωνή της Ελληνίδας της διασποράς, στις Ηνωμένες Πολιτείες και παγκοσμίως.” Εγώ γεννήθηκα στη Νότια Αφρική, έχω ζήσει στην Ελλάδα, έχω ταξιδέψει και έχω δουλέψει ως δημοσιογράφος στη Μέση Ανατολή, και μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη. Ξέρετε, εμείς σαν Έλληνες της διασποράς είμαστε ένας παγκόσμιος λαός, είμαστε παντού, όπου γης και πατρίς όπως λέμε. Οπότε προσπαθώ να το μεταφέρω αυτό μέσω της ιστοσελίδας μου, και να μην παρουσιάζω μόνο θέματα για τη μόδα και τα ρούχα και άλλα ασήμαντα πράγματα, αλλά να παρουσιάσω σοβαρά θέματα και να προσελκύω ένα ευρύ κοινό γυναικών όλων των ηλικιών. Ήθελα να παρουσιάσω λίγο από όλα, για να μπορέσει μία γυναίκα οποιασδήποτε ηλικίας να διαβάσει κάτι που να την ενδιαφέρει. Επίσης, αυτό που επιδίωξα ήταν την δημιουργία ενός ανοιχτού χώρου συζήτησης και διαλόγου για τις γυναίκες, καθώς πιστεύω ότι είναι διαφορετικό αυτές οι συζητήσεις να γίνονται δημοσίως. Πρέπει να υπάρξει δημόσιος διάλογος, καθώς μόνο με αυτό το τρόπο μπορείς να φέρεις την αλλαγή στην κοινωνία και στο κόσμο. Εμείς οι γυναίκες μπορεί να μιλάμε όταν βγαίνουμε έξω για καφέ ή με τις φίλες μας, πάντα έχουμε πολλά να πούμε, αλλά η συζήτηση παραμένει μεταξύ μας. Πιστεύω ότι για να έχουμε δυνατότερη φωνή, πρέπει να είναι συλλογική και πρέπει να ακούγεται δημοσίως. Αυτοί λοιπόν ήταν οι λόγοι που ξεκίνησα την ιστοσελίδα μου, και από ότι έμαθα δεν ήμουν η πρώτη. Μία συνάδελφος μου, καθηγήτρια στη Θεσσαλονίκη, έκανε ιστορική έρευνα και βρήκε ότι κάποτε υπήρχε μία εφημερίδα που ονομαζόταν “Ελληνίδα”, που δημοσιευόταν στα Ελληνικά και που αποτελούσε εκείνο το καιρό την φωνή των Ελληνίδων της διασποράς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπότε η ιστοσελίδα μου, αν και καινούρια, ουσιαστικά συνεχίζει μία μακρόχρονη παράδοση, μία παράδοση για την οποία αρχικά δεν γνώριζα, ότι υπήρχε κάποτε ένας χώρος έκφρασης για της Ελληνίδες της διασποράς.

ΜΝ: Είμαστε στον αέρα με τη δημοσιογράφο και καθηγήτρια Irene Archos εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Irene, ας συζητήσουμε με περισσότερη λεπτομέρεια τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν συχνά οι οικογένειες της διασποράς, και ιδίως οι γυναίκες της διασποράς. Υπάρχουν εντονότατες πιέσεις προς τα νέα παιδιά να διατηρήσουν τις Ελληνικές τους ρίζες δια μέσου του γάμου με Έλληνα ή Ελληνίδα. Πως εκδηλώνονται αυτές οι πιέσεις και ποιο είναι το αποτέλεσμα τους;

ΕΑ: Μάλιστα, αυτό είναι όντως ένα φλέγον ζήτημα. Νομίζω ότι όταν ζεις ανάμεσα σε δύο χώρες και δύο πολιτισμούς, σαν Ελληνοαμερικανός ή Ελληνοαυστραλός ή Ελληνοβρετανός, υπάρχει πάντοτε ένας διχασμός, καθώς ζεις μέσα σε δύο κουλτούρες, έχεις δύο ταυτότητες, και πολλές φορές αυτές οι δύο ταυτότητες έρχονται σε σύγκρουση. Η νέα χώρα όπου ζούμε πολλές φορές μας παροτρύνει να είμαστε ανεξάρτητες, να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να είμαστε δραστήριες, να μην υπακούμε σε κανέναν, αλλά από την άλλη, η Ελληνική κουλτούρα μας μας παροτρύνει να εστιαζόμαστε στην οικογένεια και στις ανάγκες της και μόνο. Αυτές οι δύο αντιφάσεις οδηγούν πολύ συχνά σε σύγκρουση, όταν έρθει η ώρα να γίνει μία επιλογή. Παραδείγματος χάριν, ένα φλέγον ζήτημα είναι η μετακόμιση και η ανεξαρτησία. Στη δική μου οικογένεια αυτό ήταν πρωτάκουστο! Όταν ζήτησα από τους γονείς μου να φύγω από το σπίτι, μου είπαν ότι αυτή ήταν τρελή σκέψη, ότι ένα κορίτσι δεν φεύγει από το σπίτι της! Αυτό ήταν κάτι που έκαναν μόνο τα “κακά κορίτσια,” καθώς σίγουρα θα υπήρχε κάποιος ανώτερος σκοπός πίσω από την θέληση τους να φύγουν. Θεωρούν ότι η ανεξαρτησία αντιστοιχεί με απόρριψη της οικογένειας και της αγάπης της και ότι είναι προσβλητική. Οπότε ακόμα και η απόφαση για μία κοπέλα να φύγει από το σπίτι για πρώτη φορά γίνεται πολύ δύσκολη. Επίσης, υπάρχει το θέμα επιλογής καριέρας. Πολλές φορές διερωτώμαι, κατά πόσο εμείς οι γυναίκες έχουμε ελεύθερη επιλογή στην καριέρα που θα ακολουθήσουμε και κατά πόσο δεχόμαστε πιέσεις για αυτό. Πιστεύω ότι οι γυναίκες κοινωνικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο, ιδίως στους πολιτισμούς της Μεσογείου, και αυτό επηρεάζει ακόμα και την επιλογή καριέρας στη συνέχεια. Αναφερθήκατε στο θέμα του γάμου. Εδώ υπάρχει άλλη μία μεγάλη σύγκρουση, τόσο για τους νέους και τις νέες της Ελληνικής διασποράς, αλλά ιδίως για τις γυναίκες, καθώς αυτές είναι που διατηρούν τα έθιμα και της παραδόσεις και τη θρησκεία και έχουν την ευθύνη να τα μεταφέρουν αυτά στην επόμενη γενιά δια μέσου του γάμου. Οπότε υπάρχουν μεγάλες πιέσεις για να διατηρηθούν οι Ελληνικές παραδόσεις μέσω του γάμου, καθώς υπάρχει ένας πολύ μεγάλος φόβος ότι θα χαθούν οι παραδόσεις, ότι δηλαδή θα χαθεί η Ελληνική μας ταυτότητα αν δεν παντρευτούμε μέσα στην κουλτούρα μας. Αυτό το θέμα γίνεται υψίστης σημασίας, και σαν Ελληνίδα της διασποράς, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να παντρευτείς μη Έλληνα, καθώς μετά θα χάσεις την Ελληνική σου ταυτότητα! Και όμως, αυτός είναι ένας πραγματικός φόβος. Υπάρχει το ανέκδοτο, τι θα ήθελες να ήσουν αν δεν ήσουν Έλληνας; και η απάντηση είναι “νεκρός”! Είμαστε πάρα πολύ υπερήφανοι για την Ελληνική πολιτισμική μας ταυτότητα, δεν θέλουμε να την χάσουμε, αλλά για να την διατηρήσουμε υπάρχουν έντονες πιέσεις να το κάνουμε αυτό μέσω του γάμου, και είναι τόσο το δυσκολότερο όταν δεν ζεις στην Ελλάδα, όταν ζούμε σε μία άλλη, τεράστια χώρα μαζί με τόσους άλλους λαούς. Είναι πολύ δύσκολο μέσα στο πλήθος να βρεις άλλο Έλληνα εφόσον δεν κάνεις παρέα συνέχεια μόνο με Έλληνες. Το αισθάνθηκα αυτό μία χρονιά, όταν για το Πάσχα η οικογένεια μου επισκέφθηκε μία θεία μου που ζούσε στην πολιτεία του Βερμόντ. Δεν υπάρχουν πολλές Ορθόδοξες εκκλησίες εκεί, και θυμάμαι ότι οδηγούσαμε για πάρα πολύ ώρα για να φτάσουμε σε ένα μικρό εκκλησάκι για τη λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου. Και όταν φτάσαμε, εγώ σαν μικρό κοριτσάκι τότε αισθάνθηκα πολύ άβολα καθώς δεν ήταν αληθινή εκκλησία, ήταν ένας ενοικιαζόμενος χώρος, και τα λίγα άτομα που ήταν εκεί φορούσαν τζιν και καπελάκια. Πάγωσα εκείνη τη στιγμή λοιπόν και σκέφτηκα από μέσα μου ότι αν μείνω εδώ για αρκετό καιρό, θα γίνω Αμερικανίδα, θα γίνω σαν αυτούς! Ξέρετε, αυτό είναι το χειρότερο πράγμα για έναν Έλληνα, να γίνει μη Έλληνας, και έτσι, η πίεση για τους νέους να παντρευτούν μέσα στην Ελληνική κουλτούρα είναι τεράστια. Από την άλλη, θα αναφερθώ σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα μου, από μία νεαρή Ελληνοαμερικανίδα που αντιμετωπίζει προβλήματα με τη μητέρα της καθώς διατηρεί σχέση με ένα παιδί από τον Ισημερινό. Γράφει λοιπόν στο άρθρο της αυτή η κοπέλα ότι αυτά τα προβλήματα προέρχονται από το φόβο που έχουν οι γονείς μας ότι θα χάσουμε την Ελληνικότητα μας. Γι’ αυτό το λόγο φοβούνται την ανεξαρτητοποιήση μας. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να είσαι ανοιχτόμυαλος, να είσαι ανοιχτός προς τις άλλες κουλτούρες και να βρεις την θέση σου μέσα στην ευρύτερη παγκόσμια κοινότητα. Πιστεύω επίσης ότι είναι δυνατόν να βρεις τα καλύτερα στοιχεία από δύο διαφορετικούς πολιτισμούς και να ζεις ανάμεσα σε αυτούς. Μιλάμε για μία πολύ λεπτή ισορροπία, θέλεις να διατηρήσεις την Ελληνική κουλτούρα σου και τι; ρίζες σου που είναι τόσο πλούσιες και συχνά πολύ πλουσιότερες από αυτές της νέας χώρας όπου ζεις, αλλά την ίδια στιγμή, δεν θέλεις να αποκλείσεις τον εαυτό σου από την ευρύτερη κοινωνία και να μην έχεις σχέσεις έξω από την Ελληνική κοινότητα. Και όμως αυτό συμβαίνει πολλές φορές στις κοινότητες της διασποράς. Πολλές φορές δίνουμε τόση έμφαση στην Ελληνικότητα μας ότι γινόμαστε τοπικιστές, δημιουργούμε τις δικές μας μικρές κλίκες και δεν βλέπουμε παραπέρα από αυτό. Υπάρχουν φορές που πρέπει να σταματήσει αυτή η νοοτροπία, να γίνουμε πιο ανοιχτόμυαλοι. Ναι, πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που είμαστε, για την Ελληνικότητα μας, αλλά πρέπει να την υπερβούμε, αλλιώς η Ελληνικότητα μας μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφική. Πραγματικά πιστεύω ότι το να ζεις μέσα σε δύο ή τρεις πολιτισμούς και να τους υιοθετείς είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα, καθώς έτσι αποκτάς μία παγκόσμια αντίληψη, και έχεις μετά την δυνατότητα να κάνεις επιλογές.

ΜΝ: Μιλάμε με τη δημοσιογράφο και καθηγήτρια Irene Archos εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Irene, συνεχίζοντας πάνω σ’ αυτό το θέμα, πολλές φορές βλέπουμε μέσα στις οικογένειες της διασποράς αυτή τη διαμάχη που επικρατεί ανάμεσα στην παλιά και τη νέα κουλτούρα, και αυτή η σύγκρουση μεταφέρεται μετά και στα παιδιά. Και πολλές φορές, τα ίδια τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να πάνε στο Ελληνικό σχολείο ή στην εκκλησία ή να ακολουθήσουν τις Ελληνικές παραδόσεις. Πως βλέπετε εσείς αυτό το θέμα και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί;

ΕΑ: Μπορώ να σας μιλήσω για τη δική μου εμπειρία. Πιστεύω ότι οι νέοι βιώνουν διάφορες φάσεις στην ανάπτυξη τους ως άνθρωποι. Όταν είσαι μικρός, θέλεις να αφομοιωθείς με τους φίλους σου και απορρίπτεις αυτά που σου λένε οι γονείς σου. Θυμάμαι ότι μετά από το δημοτικό, όταν ήμουν στο γυμνάσιο και στο λύκειο, προσπαθούσα πάση θυσία να αποκρύψω την Ελληνικότητα μου καθώς ήταν τόσο παλαιομοδίτικη! Οι γονείς μου σταματούσαν στην άκρη του δρόμου στη Νέα Υόρκη για να κόψουν χόρτα, ζύμωναν δικό τους ψωμί αντί να αγοράζουν έτοιμο ψωμί του τοστ, όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε και στην γνωστή ακατονόμαστη ταινία, ξέρετε για ποια μιλάω, όλοι την γνωρίζουν. Νομίζω όμως ότι όσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και να αποδέχεσαι και τις δύο πλευρές. Όταν είσαι νέος και ανώριμος και βρίσκεσαι ακόμα σε φάση αναζήτησης, απορρίπτεις αυτό που έχεις κληρονομήσει, για να βρεις εσύ την δική σου νέα ταυτότητα. Αλλά μόλις την βρεις, όταν πια δεν αισθάνεσαι σαν αουτσάιντερ επειδή είσαι μετανάστης ή παιδί μεταναστών, τότε γίνεσαι ένθερμος υποστηρικτής της Ελληνικότητας σου και της οικογένειας σου. Παίρνει καιρό αυτή η διαδικασία, αλλά γίνεται στο τέλος. Βέβαια, κάποια στιγμή, μετά από δύο η τρεις γενιές, πολλές οικογένειες αφομοιώνονται σε τόσο μεγάλο βαθμό που παραμένουν μόνο οι Ελληνικές τους ρίζες και τίποτα άλλο. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχει μελετηθεί αυτό το φαινόμενο. Κάποια στιγμή όλοι εμείς στην διασπορά γινόμαστε “Αμερικανοί” ή “Άγγλοι” ή “Αυστραλοί”, αλλά πόσο καιρό παίρνει αυτή η διαδικασία, πόσες γενιές πρέπει να περάσουν για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία αφομοίωσης; Πιστεύω ότι θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για μία κοινωνιολογική έρευνα σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Αλλά πιστεύω ότι μόλις βρεις τον εαυτό σου είσαι πολύ χαρούμενος που έχεις την ευκαιρία να ζεις ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς, καθώς έχεις βρει πλέον τη σωστή ισορροπία.

ΜΝ: Είμαστε στον αέρα με τη δημοσιογράφο και καθηγήτρια Irene Archos εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Irene, βλέπουμε επίσης στις Ελληνικές οικογένειες της διασποράς διαφορές στον τρόπο με τον οποίον κοινωνικοποιούνται τα αγόρια και τα κορίτσια. Ποιες είναι οι διαφορές και ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτής της διαφορετικής μεταχείρισης;

ΕΑ: Πιστεύω ότι όντως υπάρχουν αντιφάσεις στην ανατροφή των παιδιών, ιδίως στις οικογένειες της παλιάς γενιάς. Υπάρχει μία σύγκρουση ανάμεσα στην παραδοσιακή κουλτούρα και στην κουλτούρα της νέας, υιοθετημένης χώρας. Αλλά νομίζω ότι οι Ελληνίδες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην διασπορά, αναθρέφονται με διαφορετικό τρόπο από τα αγόρια, και δυστυχώς δεν νομίζω ότι εκτιμούνται ή γίνονται σεβαστές ή αναγνωρίζονται όσο τα αδέλφια μας και οι πατεράδες μας. Η Ελληνική κοινωνία έχει πατριαρχικές τάσεις, και αυτό δημιουργεί πολλές πιέσεις για τις γυναίκες και τα κορίτσια, καθώς μετά κουβαλάνε πολλά απωθημένα που πρέπει να αποβάλουν για να αισθάνονται πετυχημένες στις ζωές τους. Νομίζω ότι εγγενώς και ίσως υποσυνείδητα, η κουλτούρα μας δεν εκτιμάει τις κόρες της όσο εκτιμάει τους γιους της. Και πολλές φορές αυτό γίνεται κυρίως από τις ίδιες τις γυναίκες, τις μητέρες, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι δίνουν διαφορετικό παράδειγμα στις κόρες τους από τους γιους τους. Και από την άλλη, ο κυρίαρχος πολιτισμός στην χώρα όπου ζούμε μεταφέρει ένα μήνυμα ισότητας ανάμεσα στα φύλλα, ότι υπάρχει ισότητα ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες και ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια. Έτσι λοιπόν δημιουργούνται ψυχολογικές αντιφάσεις και συγκρούσεις, όταν έχεις ανατραφεί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον όπου τα κορίτσια μαθαίνουν να βάζουν τις δικές τους ανάγκες πίσω από αυτές τις υπόλοιπης οικογένειας. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα δημιουργούσα το μπλόγκ μου και ότι θα είχαμε αυτή τη συζήτηση αυτή τη στιγμή αν δεν ήμουν προϊόν δύο κουλτούρων, γιατί από ότι καταλαβαίνω μιλώντας με τις Ελληνίδες φίλες μου, δεν δίνεται πολύ σημασία στα θέματα που αφορούν την ισότητα των φίλων στην Ελλάδα, ενώ είναι ένα κυρίαρχο θέμα σε χώρες όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ζώντας ανάμεσα σε δύο κουλτούρες, μπορούμε να το δούμε αυτό, μπορούμε δηλαδή να αντιληφθούμε ότι δεν εκτιμούνται οι κόρες μας όσο οι γιοι μας. Αλλά αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς μόνο αν έχει ζήσει έξω από αυτή την κουλτούρα καθώς έτσι αποκτά μία διαφορετική αντίληψη. Οπότε μιλάμε για ένα πολύ περίπλοκο θέμα, αυτό της αντίφασης που υπάρχει ανάμεσα στην ανατροφή των αγοριών και των κοριτσιών σε μία Ελληνική οικογένεια της διασποράς.

ΜΝ: Μία άλλη κατηγορία θεμάτων με την οποία ασχολείται συχνά το μπλόγκ σας έχει να κάνει με θέματα που πολλές φορές θεωρούνται ταμπού από πολλές Ελληνικές οικογένειες της διασποράς, θέματα όπως την ενδοοικογενειακή βία, τις ψυχικές ασθένειες, και η χρήση ναρκωτικών. Πως μπορούν, κατά τη γνώμη σας, οι οικογένειες να ξεπεράσουν αυτά τα ταμπού και να μιλήσουν ανοιχτά για αυτά τα προβλήματα;

ΕΑ: Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας. Αυτά τα ταμπού προέρχονται από πολλούς παράγοντες, αλλά ένας μεγάλος παράγοντας είναι ο εγωισμός μας σαν Έλληνες. Είμαστε ένας τόσο υπερήφανος λαός αλλά πολλές φορές αυτό μας οδηγεί στο να μην αναγνωρίζουμε αυτά που μας λείπουν και τα ελαττώματα μας. Οπότε πρέπει να ξεπεράσουμε κάποιες φορές τον εγωισμό μας και να αναγνωρίσουμε ότι όντως υπάρχουν Έλληνες ναρκομανείς και ότι υπάρχει υψηλό ποσοστό ενδοοικογενειακής βίας στα Ελληνικά νοικοκυριά που δεν συζητείται. Έχουμε όλα τα ελαττώματα που έχουν και οι άλλοι λαοί, αλλά πολλές φορές ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να συζητήσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας, να βοηθάει ο ένας τον άλλον μέσα στην κοινότητα μας, και να πάψουμε να βλέπουμε μόνο το προσωπικό καλό μας. Νομίζω ότι αυτό γίνεται πολύ συχνά με τους Έλληνες, σκέφτονται μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και τι θα τους κάνει να φαίνονται καλοί προς τα έξω, αλλά δεν σκέφτονται το κοινό συμφέρον, το ευρύτερο καλό, αυτό που μπορεί να μας φέρει κοντά και να μας δέσει σαν κοινότητα, αντί να υπάρχουν έχθρες και αντιπαλότητες και αντιζηλίες μεταξύ μας που δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα που πολλές φορές βιώνουμε. Νομίζω ότι αυτό το βλέπαμε ακόμα και στα αρχαία χρόνια με τις πόλεις-κράτη που βρισκόντουσαν συνεχώς σε κατάσταση πολέμου μεταξύ τους. Δεν υπήρχε τρόπος να σκεφτούν μαζί σαν σύνολο γιατί όλοι ήθελαν να κυριαρχήσουν, όλοι είχαν δίκιο και όλοι ήξεραν τι έκαναν. Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει, γιατί έτσι δεν είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας. Δεν θα μπορέσουμε να είμαστε πετυχυμένοι σαν σύνολο αν δεν ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας. Σαν Έλληνες έχουμε πετύχει τόσα πολλά παγκοσμίως σε ατομικό επίπεδο, υπάρχουν πολλά παραδείγματα, αλλά δεν σκεφτόμαστε σαν ενιαίο σύνολο. Ο καθένας σκέφτεται για τον εαυτό του και μόνο. Και μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, όπου σκεφτόμαστε το κοινό συμφέρον, δεν θα επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αντιθέτως, θα συνεχίσουμε να τα αγνοούμε. Και φυσικά υπάρχει η νοοτροπία που σκέφτεται τι θα πουν οι ξένοι, τι θα πουν οι άλλοι. Είναι μία χωριάτικη νοοτροπία, ότι δε μιλάς για τα προβλήματα σου γιατί δεν θέλεις τα άπλυτα σου να μαθευτούν από τους γείτονες και τους άλλους, γιατί θεωρείς ότι είναι ντροπή, για παράδειγμα, να υπάρχει άτομο με ψυχική ασθένεια μέσα στην οικογένεια σου. Αυτή η αίσθηση ντροπής πρέπει να ξεπεραστεί, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να ξεφύγουμε από αυτές τις νοοτροπίες και να σκεφτόμαστε σαν σύνολο.

ΜΝ: Μιλάμε με τη δημοσιογράφο και καθηγήτρια Irene Archos εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Ειρήνη, αλλάζοντας θέμα τώρα, θα ήθελα να αναφερθώ σε μία νέα πρωτοβουλία που έχετε αναλάβει το τελευταίο καιρό, την ίδρυση ενός νέου ιδρύματος που θα είναι αφιερωμένο στα ζητήματα των απανταχού Ελληνίδων. Πείτε μας μερικές λεπτομέρειες για αυτό το νέο ίδρυμα που έχετε στα σκαριά.

ΕΑ: Ευχαρίστως. Η ιδέα μου είναι η ίδρυση μίας νέας οργάνωσης που θα έχει την ονομασία “Ελληνίδα Foundation.” Θα έχει τρεις στόχους: την εκπαίδευση, την ενδυνάμωση, και την ανάδειξη των απανταχού Ελληνίδων. Θα λειτουργήσει ως όχημα που θα βοηθάει τις Ελληνίδες σε όλες της φάσεις της ζωής τους, από τις νέες ηλικίες μέχρι τις μεγάλες ηλικίες. Για παράδειγμα, θα ήθελα να προσφέρω σεμινάρια που θα επιτρέψουν στις απανταχού Ελληνίδες να μάθουν περισσότερα για τις Ελληνικές και Ορθόδοξες ρίζες τους για να μπορέσουν οι νεότερες γενιές στη συνέχεια να διατηρήσουν την Ελληνικότητα τους. Επίσης, θέλω να ενδυναμώσω της Ελληνίδες, να τις βοηθήσω με τις καριέρες τους και την ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική τους ζωή. Θα ήθελα να προσφέρω ευκαιρίες για δικτύωση, για καθοδήγηση, για βοήθεια με οικονομικά ζητήματα, ώστε οι Ελληνίδες που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στον επιχειρηματικό χώρο να μπορέσουν να πάρουν αξιόπιστες πληροφορίες και βοήθειες για να ανοίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις ή για να προχωρήσουν στις καριέρες τους. Πρόσφατα έκανα μία έρευνα για την γυναικεία επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, πριν και μετά την έλευση της Ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, και τα αποτελέσματα ήταν πολύ εντυπωσιακά. Πριν τη κρίση, η Ελλάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης στην κατάταξη γυναικείας επιχειρηματικότητας, αλλά μετά την έλευση της κρίσης, αυτό το ποσοστό έχει εκτοξευτεί στην Ελλάδα, και νομίζω ότι πλέον περίπου το 30% των νέων επιχειρήσεων στην Ελλάδα δημιουργείται από γυναίκες. Αυτό προσφέρει πολλές νέες ευκαιρίες για πετυχημένες Ελληνίδες του εξωτερικού να προσφέρουν τις εμπειρίες και την τεχνογνωσία τους στις Ελληνίδες εντός Ελλάδας για να μπορέσουν να πετύχουν τους επιχειρηματικούς τους στόχους και να κάνουν ένα βήμα μπρος. Και τελειώνωντας, ο τρίτος στόχος αυτής της οργάνωσης θα είναι η ανάδειξη και ο γιορτασμός της Ελληνίδας. Θέλω να διοργανώσω εκδηλώσεις όπου οι απανταχού Ελληνίδες μπορούν να συναντηθούν, είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω διαδικτύου, για να ανταλλάξουν ιστορίες και εμπειρίες και να γιορτάσουν τη χαρά το να είσαι γυναίκα και Ελληνίδα. Έχουμε τόση δύναμη, τόσες αρετές, είμαστε με το δικό μας τρόπο ηρωίδες, αλλά πολλές φορές δεν αναγνωριζόμαστε και πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να γιορτάσουμε αυτό που είμαστε, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, ποιος άλλος θα το κάνει; Αυτή λοιπόν είναι η ιδέα μου, να φέρω μαζί τις απανταχού Ελληνίδες, και αυτό το καιρό αναζητώ χορηγούς και άτομα που θα ήθελαν να συμβάλλουν σε αυτή τη προσπάθεια, ακόμα και στο επίπεδο του δοικητικού συμβουλίου, για να μπορέσει αυτή η ιδέα να προχωρήσει. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες πληροφορίες για αυτό στην ιστοσελίδα μου, greekamericangirl.com.

ΜΝ: Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους ακροατές και ιδίως στις ακροάτριες μας που μας ακούν σε όλο το κόσμο;

ΕΑ: Θα ήθελα να πω ότι οι Ελληνίδες μητέρες και κόρες είναι η καρδιά της οικογένειας, είναι αυτές που διατηρούν τις οικογένειες μας και τις παραδόσεις μας. Είναι δυνατές και υπέροχες και μορφωμένες και πρέπει να είναι υπερήφανες για αυτό που είναι και για αυτά που έχουν κατορθώσει!

ΜΝ: Λοιπόν Ειρήνη, σας ευχαριστώ πολύ που πήρατε το χρόνο να μας μιλήσετε σήμερα εδώ στο Διάλογος Radio για αυτά τα πολύ σημαντικά ζητήματα.

IA: Εγώ σας ευχαριστώ Μιχάλη, η χαρά ήταν δική μου.

Ζητούμε συγνώμη για τυχόν λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια απομαγνητοφώνησης της συνέντευξης.