Του Μιχάλη Νευραδάκη
Ακολουθώντας στα βήματα των ψηφοφόρων της Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, και μέχρι ένα σημείο, το παράδειγμα των Ελλήνων ψηφοφόρων που στη συνέχεια παρέδωσαν τα όπλα και σήκωσαν λευκή σημαία, οι ψηφοφόροι της Ιταλίας πρόσφατα είπαν το δικό τους βροντερό “«όχι» στο δημοψήφισμα του δεύτερου στη σειρά μη εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας και αγαπημένου παιδιού του Βερολίνου και των Βρυξελλών, του Ματτέο Ρέντζι, και στην προσπάθεια του να επικεντρώσει περισσότερη εξουσία στα χέρια της κεντρικής κυβέρνησης της χώρας. Όπως με το δημοψήφισμα υπέρ του «Brexit», όπως με την εκλογική ήττα της Χίλαρι Κλίντον, όπως με το έστω και ασαφής «όχι» των Ελλήνων, οι Ιταλοί έβαλαν φρένο στις προσπάθειες ενός μη εκλεγμένου πρωθυπουργού να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές στην δομή του δημοκρατικού πολιτεύματος της Ιταλίας, ενώ τώρα τον έχουν βάλει σε θέση όπου είτε θα αναγκαστεί να τηρήσει την υπόσχεση του ότι θα παραιτηθεί, είτε θα φανερωθεί ως άλλος ένας μέγας «κωλοτούμπας».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το «όχι» το έχουν πρόχειρο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εκεί ξέρουν πολύ καλά να λένε «όχι»—εφόσον, βέβαια, είναι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο που το εκφράζουν, κάτι που όντως κάνουν. Η κατά τα άλλα δημοκρατικότατη Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει τώρα τα αδύνατα δυνατά για να ανατρέψει το αποτέλεσμα του Ιταλικού δημοψηφίσματος, πιέζοντας τον πρόεδρο της Ιταλίας να πείσει τον Ρέντζι να «αναβάλλει» την παραίτηση του μέχρι την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού λιτότητας της χώρας, με τις ευλογίες, φυσικά, της «καλής» Ευρώπης. Κάτι ανάλογο γίνεται στην Βρετανία, όπου η κυβέρνηση της χώρας προχωράει, στην καλύτερη περίπτωση, με αργούς ρυθμούς ο προγραμματισμός για το «Brexit» και όπου τρεις ασήμαντοι δικαστές αποφάσισαν ότι το κοινοβούλιο της Βρετανίας δεν δεσμεύεται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Και φυσικά, όλοι γνωρίζουμε τι έγινε με το περιβόητο Ελληνικό δημοψήφισμα του 2015.
Για κάποιους από εμάς πάντως, όλα αυτά δεν αποτελούν έκπληξη. Πριν από τρία χρόνια, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ στα πλαίσια ενός ακαδημαϊκού προγράμματος. Και τότε, στις συναντήσεις που είχαμε με Ευρωπαίους αξιωματικούς στις Βρυξέλλες, άκουσα απευθείας από τα στόματα τους, την «επιθυμία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διοικεί ορισμένες περιοχές της Ιταλίας απευθείας από τις Βρυξέλλες, και την δήλωση ενός αξιωματικού ότι ο τότε μη εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο τραπεζίτης Μάριο Μόντι, προκάτοχος του τωρινού μη εκλεγμένου πρωθυπουργού, ήταν «το καλύτερο πράγμα που είχε συμβεί ποτέ για την Ιταλία».
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσοι και τόσοι ακόμα επιμένουν να προσκυνούν και να την θεωρούν «σοβαρή» και «πολιτισμένη» και πάνω από όλα «δημοκρατική», η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου ο ψευτοδιανούμενος Νόαμ Τσόμσκι έχει δηλώσει πρόσφατα ότι θα ήταν λυπηρό εάν κατέρρεε. Η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ ενώ εμπλέκεται σε πολέμους στην Μέση Ανατολή, η ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που εφαρμόζει απάνθρωπα μέτρα λιτότητας στον Ευρωπαϊκό νότο, μέτρα που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών αυτών των χωρών, που κατά τα άλλα υποτίθεται πως είναι ισότιμα μέλη της περιβόητης Ευρωπαϊκής «οικογένειας». Όχι—με όλη την έννοια της λέξης—δεν μπορεί να εκτροχιαστεί το Ευρωπαϊκό τρένο νεοφιλελευθερισμού, και δεν θα επιτρέψουμε σε ανοησίες όπως την δημοκρατία να σταθούν εμπόδιο! Όπως δήλωσε η Ευρωπαία επίτροπος εμπορίου Cecilia Malmström κάποτε, δεν παίρνει τις διαταγές της από τον Ευρωπαϊκό λαό. Όπως κάποτε είπε ο μη εκλεγμένος πρόεδρος της Κομισιόν, ο καλός μας φίλος ο Γιούνκερ, «δεν μπορεί να υπάρξει μια δημοκρατική επιλογή κατά των συνθηκών της Ευρώπης». Και όπως δήλωσε ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας—συγνώμη, της Γερμανίας—Βολφγκανγκ Σοίμπλε, «οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, υπάρχουν κανονισμοί».
Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε δει τα διεθνή μέσα ανενημέρωσης να πουλάνε μια εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ένας ισχυρός θεσμός υπέρ της ειρήνης, ο ένας και μοναδικός λόγος που τα Ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν εμπλακεί σε πολέμους μεταξύ τους τα τελευταία 70 χρόνια. Παραβλέπουν βέβαια ότι διεξάγουν κανονικότατα πολέμους—εκτός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης βέβαια αλλά και εντός των συνόρων δια της οικονομικής οδού. Και φυσικά φροντίζουν, τόσο μέσω των δελτίων ειδήσεων και των εφημερίδων τους, όσο και μέσω των κατά τα άλλα «νεανικών» εκπομπών και ιστοσελίδων τους, να μας πουν ότι όλοι όσοι ψήφισαν υπέρ του «Brexit» και όλοι όσοι ψήφισαν κατά της Χίλαρι Κλίντον είναι ρατσιστές και σεξιστές και ξενοφοβικοί.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η υποτιθέμενη “φεμινιστική” ιστοσελίδα Jezebel πρόσφατα δημοσίευσε ένα άκρως υστερικό και γελοίο άρθρο που ισχυριζόταν πως το WikiLeaks, μέσω των πρόσφατων πληροφοριών που διέρρευσαν για τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, επιτίθενται κατά «της τελευταίας φιλελεύθερης δημοκρατίας της Ευρώπης», δηλαδή την δημοκρατία της «κυρίας» Μέρκελ στη Γερμανία. Και ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον προκαλούσε το γεγονός ότι στα σχόλια που συνόδευαν το άρθρο, οι 20χρονες και 30χρονες που σχολίαζαν ξαφνικά έγιναν ειδικές σε θέματα εθνικής ασφάλειας και μεγάλες υποστηρίχτριες των μυστικών υπηρεσιών. Σε τέτοιο βαθμό έχει πιάσει τόπο η καμπάνια προπαγάνδας.
Μην ανησυχείτε όμως! Η πάντα αξιόπιστη εφημερίδα Washington Post είναι εδώ, για να επαναφέρει την αλήθεια. Πρόσφατα, αυτή η εγκυρότατη εφημερίδα δημοσίευσε μια ανώνυμη, ανυπόγραφη λίστα με 200 ενημερωτικές ιστοσελίδες που, όπως ισχυρίζεται, παρουσιάζουν «ψεύτικες ειδήσεις» και που, όπως επίσης ισχυρίζεται, χρηματοδοτούνται από την Ρωσία! Απ’ ό,τι μπορούσα να διακρίνω, το μοναδικό κριτήριο για να συμπεριληφθεί κάποια ιστοσελίδα στην συγκεκριμένη λίστα ήταν η αντίθεση τους στην Χίλαρι Κλίντον, στον Μπάρακ Ομπάμα, και στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τι μας διδάσκει αυτή η υπόθεση; Μας δείχνει πως το «σύστημα»—δηλαδή το νεοφιλελεύθερο σύστημα, οι υποψήφιοι του (όπως η Χίλαρι Κλίντον), οι θεσμοί του (όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ), και τα τσιράκια του στα μέσα μαζικής ανενημέρωσης, είναι αδίστακτοι, και δεν έχουν ενδοιασμούς να διασύρουν, να πολεμήσουν και να συκοφαντήσουν όλους όσους πιστεύουν ότι τους στέκονται εμπόδιο, ακόμα και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Και απ’ ό,τι φαίνεται, εμείς εδώ στο «Διάλογος» επίσης μεταδίδουμε «ψεύτικες» ειδήσεις, εξαιτίας της συνεργασίας μας με την ενημερωτική ιστοσελίδα Mint Press News και την παλαιότερη συνεργασία μας με την ιστοσελίδα Truthout, που συμπεριλήφθηκαν στην περιβόητη αυτή λίστα.
Μέχρι στιγμής, η Washington Post έχει αρνηθεί την ανάκληση της συκοφαντικής, ανώνυμης αυτής λίστας. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι ανακλήσεις είναι δεκτές και επιθυμητές μόνο όταν μιλάμε για εκλογικά αποτελέσματα που «δεν συμφέρουν». Εφόσον λοιπόν η έκφραση της αλήθειας και των ειδήσεων και απόψεων που ενοχλούν σημαίνει πως μεταδίδουμε “ψεύτικες” ειδήσεις, τότε είμαστε υπερήφανοι για αυτές τις «ψεύτικες» ειδήσεις που παρουσιάζουμε. Και επειδή μας αρέσει να πληρώνουμε πάντα με το ίδιο νόμισμα, υποσχόμαστε και εμείς ότι θα αφαιρέσουμε τα κατά τα άλλα «έγκυρα» μέσα ανενημέρωσης όπως την Washington Post αλλά και τα τσιράκια τους στην Ελλάδα, από την καθημερινότητα μας, και καλούμε όλους εσάς να πράξετε το ίδιο.