Του Μιχάλη Νευραδάκη

Το είχαμε προβλέψει και τελικά δικαιωθήκαμε. Το μεγάλο πισωγύρισμα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τελικά έγινε, απορρίπτοντας με το πιο οδυνηρό τρόπο το ηχηρό όχι των Ελλήνων στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και αποδέχοντας το χειρότερο μνημόνιο που έχει υπογραφεί ποτέ στην Ελλάδα. Οι ενδείξεις ήταν εκεί από την αρχή και εμείς σας είχαμε προειδοποιήσει. Είδαμε την συνέχιση των προηγούμενων μνημονίων με την συμφωνία στο Eurogroup του Φεβρουαρίου. Είδαμε την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου. Μας είπαν ότι η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, που πριν τις εκλογές ήταν αντισυνταγματικός, ήταν πατριωτικό καθήκον. Είδαμε μετά και την πράξη νομοθετικού περιεχομένου και την δέσμευση όλων των χρηματικών αποθεμάτων του Ελληνικού δημοσίου, για την αποπληρωμή της δόσης του Μαΐου προς το ΔΝΤ.

Για αυτές τις προβλέψεις και παρατηρήσεις δεχθήκαμε εντονότατη κριτική, τόσο από Έλληνες, όσο και από αριστερούς ακαδημαϊκούς τουρίστες, που ήρθαν στην Ελλάδα, πήγαν μέχρι τα Εξάρχεια, άκουσαν και καμία ομιλία του Τσίπρα και του Βαρουφάκη και νόμιζαν πως έγιναν ειδικοί για όλα όσα έχουν να κάνουν με την Ελλάδα. Και όμως, στο τέλος εμείς δικαιωθήκαμε, και δεν το λέμε με χαρά.

Τώρα, με νέες εκλογές προ των πυλών, οδεύουμε προς μία πιθανή συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία ή με κόμματα όπως το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Και έτσι λοιπόν, καλούμαστε πλέον να καταθέσουμε τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας στο νέο κόμμα της ελπίδας, την Λαϊκή Ενότητα.

Και όμως, οι πράξεις των μελών της Λαϊκής Ενότητας, όπως αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της ηρωίδας, για μερικούς, Ζωή Κωνσταντοπούλου, προκαλούν πολλά ερωτηματικά. Γιατί δεν αποχώρησαν τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας από το ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την απόρριψη του όχι από τον Τσίπρα και την ηγεσία του κόμματος; Γιατί μάλιστα συνέχισαν να στηρίζουν την κυβέρνηση του Τσίπρα τότε; Δεν είναι λιγάκι ύποπτο το γεγονός ότι αποχώρησαν εν τέλει από το ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν ο Τσίπρας ανακοίνωσε ότι τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας δεν θα μπουν στο ψηφοδέλτιο των νέων εκλογών; Γιατί ψήφισαν τον Παυλόπουλο και την συμφωνία του Eurogroup το Φεβρουάριο; Γιατί ψήφισαν υπέρ της πράξης νομοθετικού περιεχομένου και την δέσμευση των χρηματικών αποθεμάτων του δημοσίου; Και γιατί δεν έχουν δείξει κανένα ενδιαφέρον να συνεργαστούν με πραγματικά αντιμνημονιακά κινήματα όπως το ΕΠΑΜ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις μας οδηγούν σε συγκεκριμένες απαντήσεις, και αυτές οι απαντήσεις μας λένε ότι η Λαϊκή Ενότητα, πολύ απλά, είναι μία από τα ίδια, ένα ανάχωμα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει εκφράσει ξεκάθαρες θέσεις για τα θέματα του χρέους και του εθνικού νομίσματος, ή της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό μας λέει ότι προετοιμάζουν το έδαφος για μελλοντικές, δικές τους κωλοτούμπες. Και δεν μας ενδιαφέρει αν για μία ακόμη φορά εμείς γινόμαστε “κακοί” επειδή τα λέμε αυτά.

Οι απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές της λιτότητας ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, ότι η μη αποδοχή της νέας συμφωνίας θα σήμαινε μία άταχτη χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ. Αναπαράγουν επίσης το ψέμα που μεταδίδεται από τις στημένες και εντελώς αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Και κάπως έτσι, ξεπλένουν την προδοσία και τα ψέμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, πάντα υπάρχει μία επιλογή: αυτή που εκφράστηκε στις 5 Ιουλίου: όχι. Όχι στην λιτότητα και όχι στα μνημόνια. Θα μπορούσαν να μπουν σε εφαρμογή τα σχέδια που υπάρχουν για ομαλή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα που έχουν παρουσιαστεί από οικονομολόγους όπως των Δημήτρη Καζάκη και τον Roger Bootle, γυρνώντας στην πλάτη σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσο με τα μνημόνια, όσο με την δολοφονική μεταχείριση του προσφυγικού ζητήματος και των πολέμων στη Μέση Ανατολή, έχει αποδειχθεί ότι είναι ένας δολοφονικός, αυταρχικός, αντιδημοκρατικός θεσμός. Στις 20 του Σεπτέμβρη λοιπόν ο Ελληνικός λαός πρέπει να θυμηθεί το μήνυμα της 5ης Ιουλίου και να πει όχι στα μνημονιακά κόμματα και όχι στην Ευρώπη.