Του Μιχάλη Νευραδάκη
Ζούμε για άλλη μία φορά μέρες πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας στην Ελλάδα. Μέρες όπου μία σημαντική μερίδα των πολιτών έχει αρχίσει εκ νέου την αναζήτηση ενός νέου πολιτικού φορέα που θα βγάλει την χώρα από το σημερινό της αδιέξοδο, που θα προσφέρει «ελπίδα» και «αλλαγή», που θα τα βάλει με το κατεστημένο, που θα σταματήσει την κρίση και θα επαναφέρει την χώρα σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Όλα αυτά τα ακούγαμε και πέρυσι τέτοια εποχή, όταν πολύς κόσμος εντός και εκτός Ελλάδας πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελούσε τέτοια πολιτική δύναμη. Και το πίστευαν αυτό με βάση τα λόγια και τις υποσχέσεις. Τα μεγάλα λόγια του Τσίπρα, του Σταθάκη, το σχίσιμο των μνημονίων, την κατάργηση τους με ένα νόμο και ένα άρθρο, το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, υποσχέσεις και υποσχέσεις και ξανά υποσχέσεις, με κυριότερη υπόσχεση ότι όλα αυτά θα γινόντουσαν εντός Ευρώπης, εντός Ευρωζώνης, και ότι μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ, με το που θα ανέβαινε στην εξουσία, θα άλλαζε όλη την Ευρώπη.