Του Μιχάλη Νευραδάκη
Κάθε χρόνο, στις 25 Μαρτίου, ο Ελληνισμός γιορτάζει την έναρξη της επανάστασης των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων. Ένας εορτασμός που συνδέεται στενά με την εθνική και πολιτισμική μας ταυτότητα σαν Έλληνες, και με την ανεξαρτησία και ελευθερία της Ελλάδας σαν κράτος ύστερα από 400 χρόνια κατοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Για ποια ανεξαρτησία και ποια εθνική κυριαρχία μιλάμε όμως; Μπορεί το αποτέλεσμα της Ελληνικής επανάστασης να ήταν το τέλος των τετρακοσίων χρόνων Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό που ακολούθησε και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα είναι ένα άλλο είδος κατοχής, μια οικονομική και πολιτική, και όλο και περισσότερο μια πολιτισμική κατοχή. Η Ελλάδα ουδέποτε ήταν ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος μετά την επανάσταση του ’21. Ήταν προτεκτοράτο και αποικία της Βαυαρίας, η οποία φρόντισε να μας φορτώσει με τις δικές της δήθεν μου βασιλικές οικογένειες. Ήταν προτεκτοράτο και αποικία της Αγγλίας, η οποία έκανε αυτό που κάνει πάντα, το γνωστό κόλπο του διαίρει και βασίλευε, για να κρατήσει τον ντόπιο πληθυσμό κάτω, στην θέση του, και να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες, για τα δικά της γεωπολιτικά παιχνιδάκια, όπως έγινε, για παράδειγμα, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν αποικία και προτεκτοράτο των Ηνωμένων Πολιτειών, που μας έφεραν εντός των εισαγωγικών «πατριωτικές» κυβερνήσεις μετά τον πόλεμο, που φρόντισαν αμέσως να απορροφήσουν τους νέους Έλληνες επιστήμονες της εποχής με διάφορες υποτροφίες και άλλα προγράμματα, και που στο τέλος έφεραν στην Ελλάδα και μια χούντα, έτσι για να μας προσφέρουν μαθήματα δημοκρατίας και ελευθερίας. Και από το 1981 και έπειτα, η Ελλάδα έγινε, και παραμένει, αποικία της Ευρωχούντας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και από το 2002, της Ευρωζώνης.